इंद्र आणि लाकूडतोड्या

         इंद्र आणि लाकूडतोड्या' 

             - एक लाकूडतोड्या अरण्यात एक नदीकाठी असलेले एक झाड तोडीत असताना अचानक त्याची नदीत पडली. त्यामुळे तो दुःखी होऊन रडू लागला. त्याची ही अवस्था पाहून इंद्र त्या ठिकाणी आला आणि त्याने लाकूडतोड्याला विचारले, 'अरे बाबा, तुला काय झाल ? तू का रडतोस ?' त्यावर लाकूडतोड्याने आपली कुन्हाड पाण्यात पडल्याचे इद्राला सांगितले. तेव्हा इंद्राने पाण्यात उडी मारली व एक सोन्याची कुऱ्हाड वर आणली आणि लाकूडतोड्याला विचारले, 'अरे, हीच का तुझी कुल्हाड?' तो म्हणाला, 'नाही, ही नाही माझी कुन्हाड नंतर पुन्हा इंद्राने पाण्यात उडी मारली व चांदीची कुन्हऱ्हाड आणली असता, आपली नाही, असे लाकूडतोड्याने सांगितले. मग तिसऱ्या वेळी इद्राने त्याची स्वत ची कुऱ्हाड त्याला आणून दिली. तेव्हा त्या लाकूडतोड्याला मोठा आनंद झाला आणि त्याने इंद्राचे फार आभार मानले. त्याचा प्रामाणिकपणा पाहून इंद्रही संतुष्ट झाला आणि त्या सोन्या चांदीच्या दोन्ही कुन्हाडी त्याने त्याला बक्षीस दिल्या. वरील गोष्ट त्या लाकुडतोड्याच्या शेजाऱ्याला समजताच तोही नदीवर गेला व आपली कुल्हाड मुद्दाम पाण्यात टाकून नदीकाठी रडत बसला. ते रडणे ऐकूण पूर्वीप्रमाणे इंद्र त्या ठिकाणी आला व पाण्यात उडी मारून एक सोन्याची कुऱ्हाड त्याने वर आणली तेव्हा त्या माणसाला मोठा मोह झाला व तो म्हणाला, 'हो, हो! हीच माझी कुन्हाड' इतके बोलून इंद्राच्या हातातील कुन्हाड घेण्यास तो पुढे आला. तेव्हा त्याच्या लबाडपणाबद्दल इंद्राने त्याची निर्भर्त्सना केली व त्याला सोन्याची कुल्हाड तर दिली नाहीच, पण त्याची स्वत ची कुन्हाडही त्याला मिळाली नाही. तात्पर्य - साधेपणा व सचोटी हे दोन सद्गुण सर्वांना आवडतात व ते ज्याच्या अंगी असतील तोही सर्वांना प्रिय होतो, परंतु साधेपणा आणि सचोटी 1 याचा नुसता आव आणून जो लबाडी करायला जातो. त्याची मात्र शेवटी फजिती झाल्याशिवाय राहत नाही.